Als ergens verwaarloosde paarden worden aangetroffen in een wei, springen we massaal in de bres. Als zinloos geweld heeft plaatsgevonden, lopen we graag mee in een stille tocht. En volkomen terecht! Vreemd genoeg hebben we in de regel niet diezelfde compassie wanneer een medemens zich in een crisis bevindt, letterlijk of figuurlijk in de goot ligt, anders is. Dan staat ons oordeel meteen klaar. Waarom vinden we dat zo anders? Komt dat te dichtbij? Wat maakt dat we deze mensen het liefst in een hokje plaatsen? Zelfs als midden vijftiger weet ik nog steeds het antwoord niet. Het houdt me al mijn hele leven bezig, raakt mijn hart.

‘the gift is to the giver, it comes back most to him, it cannot fail’ ― Walt Whitman

Laten we eerlijk zijn, we kennen toch allemaal moeilijke, donkere tijden in ons leven, waarin we even niet de juiste richting weten. Ergens in het geheel van ons bestaan zijn we allemaal uniek en dus anders dan anderen. Waarom dan altijd een mening hebben. Een mening spuien, die doorgaans ook nog onbezonnen is? Bewust of onbewust; dit is de mentaliteit van een bevooroordeeld mens.

Als we met z’n allen de oude templates willen overstijgen en de nieuwe tijd willen omarmen - waarin liefde, vertrouwen, verbinding, verdraagzaamheid en vereniging centraal staan - is dit een slechte gewoonte die we héél snel moeten afleren.

het beperkte referentiekader

Voor sommige mensen, die kampen met eenzaamheid, misschien wel depressies of trauma’s, is het heel moeilijk om keer op keer de slimste (beste) keuzes te maken. En wij vinden dan dat zij daar zelf verantwoordelijk voor zijn, ongeacht de problematiek die daaronder ligt. Meestal kennen we deze niet eens.

Als mensen tot een minoriteit behoren, vanwege religie, huidskleur, seksuele geaardheid, levensvisie of whatever, vinden wij dat we daar iets van mogen vinden. Sterker nog, dat we daar iets van mogen zeggen. Een man die gay is, wordt regelmatig gevraagd of hij ‘homo’ is. Een vrouw in een biculturele relatie moet vaak uitleggen waarom zij op mannen met een andere achtergrond valt. Alsof ons eigen beperkte referentiekader bepaalt wanneer iets anders is én wanneer een ander ons verantwoording schuldig is!? Terwijl een hetero nooit gevraagd wordt naar zijn/haar seksuele voorkeur. Het komt niet eens in ons op om een ‘standaardgezin’ tekst en uitleg te laten geven over de relatie.

Zelf kom ik uit een gezin dat (denk ik) een redelijke afspiegeling is van de maatschappij. Een gezin waarin niet iedereen hetero is, waarin meerdere culturen samenkomen en niet iedereen doorsneekeuzes maakt. Daar ben ik trots op. Helaas betekent dat ook dat ik bekend ben met kritische ogen en meningen van andere mensen.

we zijn allemaal wereldburgers

Op zijn minst apart toch? Dat wij altijd maar denken dat we alles mogen zeggen en bekritiseren vanuit ons eigen perspectief. Dat past zo niet meer in deze tijd! We zijn allemaal wereldburgers en dragen vanuit de overlevering allemaal meerdere culturen en familiethema’s met ons mee. We zijn een optelsom van onze voorouders.
‍
We hebben allemaal plussen en minnen, eigenaardigheden en kwaliteiten. Iedereen beleeft hoogte- en dieptepunten, gaat door groeispurten heen en heeft kanten die minder mainstream zijn. Bij sommigen steken die wat hoger boven het maaiveld uit. Simpelweg omdat de meerderheid hen nog niet omarmt of hun gedrag niet strookt met het sociaal gewenste kader (whatever that may be). En waarschijnlijk heeft dat ook een achterliggende oorzaak. Mensen die zich heel dominant manifesteren, proberen misschien onzekerheid te verbloemen, of een bepaalde angst te onderdrukken. Misschien willen zij heel graag ergens bij horen? Misschien is hun overtuiging zo persistent dat ze geen andere keuze hebben?

Natuurlijk mogen wij daar iets van vinden, maar kunnen we dat ook ervaren zonder dit in weerstand te uiten naar een ander. Voordat we onze mening geven, vragen we onszelf dan wel eens af of deze zuiver is, aardig en noodzakelijk. Draagt het uitspreken of uitdragen daarvan meer bij dan de stilte? En wat heeft deze zienswijze onszelf te vertellen?

kijk eens in de spiegel

Zoals het gezegde luidt: als je met één vinger naar een ander wijst, wijzen er drie terug naar jou. Want, het zegt heel veel over ons wanneer wij deze denkbeelden of gevoelens hebben over iemand anders. Als we een sterke mening hebben over een ander, is dat een reflectie van iets wat in onszelf speelt of getriggerd wordt. Het is dus een (dringende) uitnodiging om naar onszelf te kijken in plaats van aannames te doen of zaken in te vullen voor een ander. Is dat niet het mooiste kerstcadeau dat we onszelf kunnen geven?

December is een maand van gezellig samenzijn, doneren aan het Glazen Huis, cadeautjes ‘kopen’ voor elkaar. December gaat in essentie over oprechte aandacht voor de ander. Over een liefdevol gebaar maken, zonder daarvoor iets terug te verwachten.

in openheid en met respect

Is dit niet iets wat vanzelfsprekend hoort te zijn; 365 dagen per jaar? Elkaar in alle openheid ontmoeten met wederzijds respect voor wie we zijn. Niet om ons eigen ego te strelen én ook niet om onszelf weg te geven. Gewoon vanuit het compassievolle hart. Gewoon om elkaar te helpen en te ondersteunen. Zonder oordeel en zonder mening!

Hoeveel harten kunnen we op deze manier (letterlijk en figuurlijk) verlichten? Hoeveel kunnen we de trillingsfrequentie op deze wereld daarmee verhogen. Wellicht hoog genoeg zodat ook de medemensen, die zich nu verloren voelen, weer licht aan het einde van de tunnel zien. Laten we in 2023 wat liever zijn voor elkaar. Laten we over mooie dingen praten, over wat we kunnen leren van andere culturen, andere levenservaringen en laten we vooral onvoorwaardelijk liefhebben. Let’s start a sparkle to light up the whole f#cking universe!

Je bent zo
mooi
anders
dan ik,

natuurlijk
niet meer of
minder
maar zo mooi
anders,

ik zou je
nooit
anders dan
anders willen

(gedicht van Hans Andreus)

Nicole